انسان‌ها کلمات را درک می‌کنند و ماشین‌ها کدها را. برای ایجاد دنیای دیجیتال، به یک پل ارتباطی نیاز است. دامنه (DNS) سرویسی است که این پل را می‌سازد تا کلمات را برای ماشین‌ها قابل آدرس‌دهی کند. در این مقاله، شما یاد خواهید گرفت که چگونه سرور DNS را در اوبونتو پیکربندی کنید. برای داشتن سرویسی که آدرس‌های عددی مختلف را برای جایگزینی با آدرس‌های الفبایی وب‌سایت‌ها اختصاص می‌دهد، باید یک سرور DNS را در سیستم خود پیکربندی کنید. بنابراین، تمام آدرس‌های IP شما به FQDN (نام دامنه کامل) تبدیل خواهند شد و برعکس.
برای مدیریت و نگهداری از رکوردهای DNS دامنه خود پس از خرید سرور مجازی لینوکس، پیکربندی سرور DNS در لینوکس منطقی به نظر می‌رسد.
دلایلی برای پیکربندی سرور DNS که باید بدانید
اینترنت بدون سرورهای DNS کاملاً غیرقابل استفاده خواهد بود. تمام اقدامات آنلاین شما به سیستم نام دامنه (DNS) وابسته است. هرگونه مشکل سیستمی می‌تواند تجربه شما را تحت تأثیر قرار دهد. اگر سرورهای DNS ارائه شده توسط ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) شما کند یا برای حافظه نهان به درستی پیکربندی نشده باشند، ممکن است اتصال شما واقعاً کند شود. این موضوع به ویژه زمانی صادق است که صفحه‌ای بارگیری می‌شود که شامل محتوا از منابع متعدد مختلف مانند شرکای تجاری و تبلیغ‌کنندگان است. چه در خانه آنلاین باشید چه در محل کار، تغییر به سرورهای DNS کارآمدتر سرعت را افزایش می‌دهد.
برخی از شرکت‌ها خدمات DNS را با افزونه‌های سودمند تجاری ارائه می‌دهند. برای مثال، آنها قادرند وب‌سایت‌های مضر را در سطح DNS مسدود کنند و از رسیدن صفحات به مرورگر کاربر جلوگیری کنند. آنها می‌توانند وب‌سایت‌های نامناسب برای محل کار را حذف کنند. همانند این، برنامه‌های کنترل والدینی مبتنی بر DNS به والدین کمک می‌کنند تا دسترسی فرزندان خود را به محتوای نامناسب در تمام دستگاه‌ها محدود کنند. سرورهای DNS خاصی بر محدود کردن دسترسی به وب‌سایت‌های خطرناک و مسدود کردن صفحات وب خطرناک تمرکز دارند. با تغییر پیکربندی DNS برای استفاده از چنین سرورهایی، امنیت اینترنت افزایش می‌یابد و آسیب‌پذیری در برابر خطرات آنلاین کاهش می‌یابد. در هر صورت، پیدا کردن یک سرور DNS قابل اعتماد آنقدرها پیچیده نیست.
برخی از سرورهای DNS برای اهداف بازاریابی از درخواست‌های وب رهگیری می‌کنند. با تغییر پیکربندی DNS به یک سرور که اولویت را به حریم خصوصی می‌دهد، می‌توان کنترل بهتری بر حریم خصوصی آنلاین داشت. همانطور که حدس می‌زنید، یکی از اقدامات ضروری و اولیه در سرور لینوکس شما، پیکربندی سرور DNS در لینوکس است. در این مقاله با ما همراه باشید تا نحوه انجام این کار را به دو روش ساده و سریع متفاوت بیاموزید.
پیکربندی سرور DNS در لینوکس (اوبونتو)
قبلاً یاد گرفتید که چگونه سرور DNS را در ویندوز سرور پیکربندی کنید. اکنون زمان آن رسیده است که مقاله‌ای را برای کاربران لینوکس ارائه دهیم. بیایید این راهنما را دنبال کنیم تا بهترین روش برای پیکربندی سرور DNS در لینوکس را بررسی کنیم. در پایان، قادر خواهید بود پیکربندی سرور DNS را در اوبونتو، دبیان، سنت‌اواس و فدورا انجام دهید.
روش ۱. پیکربندی سرور DNS در لینوکس با استفاده از خط فرمان
ترمینال خود را باز کنید (CTRL + ALT + T) و مراحل زیر را برای پیکربندی این جزء حیاتی زیرساخت شبکه خود دنبال کنید:
مرحله ۱. نصب سرور DNS
ابتدا باید نرم افزار سرور DNS را نصب کنید. BIND (Berkeley Internet Name Domain) یک نرم افزار سرور DNS بسیار پرکاربرد و قابل اعتماد است. برای نصب BIND، ترمینال را باز کنید و دستور مدیر بسته مناسب برای توزیع خود را اجرا کنید. برای مثال، در اوبونتو می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
sudo apt install bind9مرحله ۲. نصب ابزارهای DNS
برای مدیریت و پیکربندی سرور DNS، به ابزارهای DNS نیز نیاز دارید. می‌توانید آنها را با دستور زیر نصب کنید:
sudo apt install bind9utilsمرحله ۳. پیکربندی سرور DNS
پس از نصب BIND، باید آن را بر اساس نیازهای خود پیکربندی کنید. فایل پیکربندی اصلی BIND معمولاً در /etc/bind/named.conf قرار دارد. این فایل را با یک ویرایشگر متن دلخواه باز کنید.
در این فایل پیکربندی، بخش‌هایی برای تعریف ناحیه‌های DNS، مشخص کردن رکوردها و تنظیم گزینه‌های سرور وجود دارد. قبل از انجام هرگونه تغییر، بررسی و درک این بخش‌ها بسیار مهم است. پیکربندی صحیح این گزینه‌ها برای رفع مشکلات DNS ضروری است.
– گزینه‌های جهانی مانند listen-on را برای مشخص کردن آدرس‌های IP پیکربندی کنید.
– allow-query را برای تعیین اینکه کدام کلاینت‌ها می‌توانند از سرور درخواست کنند، تنظیم کنید.
– گزینه‌های گزارش‌گیری را برای رفع اشکال تنظیم کنید.
– ناحیه‌هایی را که می‌خواهید ارائه دهید، از جمله ناحیه‌های جستجوی رو به جلو و معکوس، تعریف کنید.
مرحله ۴. تعریف ناحیه‌ها و رکوردهای DNS
برای پیکربندی موفق سرور DNS خود، باید ناحیه‌های DNS و رکوردهای مربوطه را تعریف کنید. یک ناحیه DNS بخشی از فضای نام DNS را نمایندگی می‌کند و شامل رکوردهای منبع است که نام‌های دامنه را به آدرس‌های IP نگاشت می‌کند.
– بخش ناحیه را پیدا کنید، جایی که می‌توانید ناحیه‌های DNS خود را تعریف کنید.
– هر ناحیه باید یک نام منحصربفرد داشته باشد و نوع ناحیه، مانند رو به جلو یا معکوس را مشخص کند.
– در هر ناحیه می‌توانید انواع رکوردهای منبع مانند SOA (Start of Authority)، NS (Name Server)، A (Address)، CNAME (Canonical Name) و غیره را اضافه کنید.
مرحله ۵. راه‌اندازی مجدد سرور DNS
پس از انجام تغییرات، باید سرور DNS را مجدداً راه‌اندازی کنید تا تغییرات اعمال شوند:
sudo systemctl restart bind9مرحله ۶. آزمایش سرور DNS
برای اطمینان از پیکربندی صحیح سرور DNS، می‌توانید از ابزارهای مانند dig یا host برای ارسال درخواست‌های DNS آزمایشی استفاده کنید. برای مثال:
dig @127.0.0.1 example.comاین دستور یک درخواست DNS برای دامنه example.com به سرور محلی شما در آدرس ۱۲۷.۰.۰.۱ ارسال می‌کند.
با دنبال کردن این مراحل، شما سرور DNS خود را در لینوکس پیکربندی کرده‌اید. اکنون می‌توانید از آن برای ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های IP و بالعکس استفاده کنید.
نتیجه‌گیری
در این مقاله، شما یاد گرفتید چگونه سرور DNS را در لینوکس پیکربندی کنید. دو روش متفاوت توضیح داده شد تا شما بتوانید بهتر درک کنید و روش ترجیحی خود را انتخاب کنید. در روش اول، یاد گرفتید چگونه یک دامنه را با استفاده از خط فرمان پیکربندی و آزمایش کنید که در این راهنما، دامنه گوگل بود. با استفاده از روش ترمینال، نحوه پیکربندی ناحیه فایل رو به جلو و معکوس را بررسی کردید.
زویپ یکی از شرکت‌های پیشرو در ارائه سرورهای مجازی است که با سال‌ها تجربه در این زمینه، خدمات باکیفیتی را به مشتریان خود ارائه می‌دهد. در سایت زویپ، می‌توانید انواع سرورهای مجازی با مشخصات متنوع را مشاهده و بر اساس نیاز خود انتخاب کنید. همچنین تیم پشتیبانی حرفه‌ای زویپ همواره آماده کمک به شما در هر مرحله از راه‌اندازی و مدیریت سرور هستند. پس اگر به دنبال یک تجربه خرید آسوده و اطمینان از کیفیت سرور خود هستید، حتماً به سایت زویپ سر بزنید و از خدمات باکیفیت این شرکت بهره‌مند شوید.
